Insan kendi Kabilesini bulmadan kendisinin en iyi hali olamaz.tamamlanamaz.
Kendimi bildim bileli bir kacis halindeyim. Insanlardan , kulturlerden , kalabaliklardan kaciyorum. Artik bunu dusunmeden yapar hale geliyorum ; size ait olan her seyden kaciyorum. Korktugumdan , sizin gibi olmaktan.size benzemeyen her seyi yok ettiginiz icin kaciyorum;siz den farkli oldugum icin kaciyorum.
Kendimden farkli gorduklerimden;ben hepinizden kaciyorum.nezaketi kadinlik olarak gorenlerinizden , kotuluge kotulukle cevap verenlerden kaciyorum. Tek derdi bir tene dokunmak olan milyonlardan , anlamak istemeyenlerden.
Daha fazla kacamaz hale geliyorum , surun diyorsunuz. Hayatini alanlara zayif diyorsunuz , baskalarini oldurmeyi guc gorerek.
Umudum vardi.kendi topraklarimi bulacaktim , aitlik hissi aci bir sekilde topragin kendisine oldu.bir noktadan sonra kendimi hicbir yerde buldum. Kacmiyorum. Cunku kacacak bir yer yok.kazanilacak bir zafer yok.sinavlariniz anlamsiz , kalpleriniz olu.bedenleriniz bos.sozleriniz zorlama. Uzattiginiz elleriniz kaygan , tutarsam dusecegim;biliyorum. Mezar taslari en yakin arkadaslarimiz oldugunda kacmayi birakmadik mi dostum?
En buyuk umudum bir gun anlasilmak. Arkamdan aglanmasi , ozlem duyulmasi degil. Insanlarin bir birlerini anlamasi umudum. Dunyanin sevinc gozyaslariyla dolmasi umudum. Ve karistigim topragin uzerinde insanlarin dans etmesi. Benim inancim bu.
Artik Kacmiyorum;gidecek bir yer yok.
