Hep hassas bir insan oldum.belki de tanidigim en hassas insanim.yolda cöpten yemek yiyen bir kedi gormek aglamama yeterdi.bes yaşlarında falandim heralde o zamanlar.
Beni üzen şeylerin üzerine bir de kötü insanlar gelmişti.kalbimi sakladım ve hala da sakliyorum.
Bu beni korumadi , üstüne bir de fazla güçlü gözükmüş olacağım ki insanlar beni kırmaya çalıştı.tanimadigim ya da umursamadigim insanların hiç biri etkilemedi beni.Ama bir annenin bencilligi ve bir babanın duyarsızligini dünyanın hiç bir acısı yaşatamaz. İstemedigim iyiliklerini başıma kakmaya basladiklarinda ölmüş gibi hissettim. O his göğsümden hiç çıkmıyor.
Acaba bir annenin olmaması mi kotu , yoksa ona zarar veren bir annenin olması mı?
Keşke dogurmasaydim dedin ya , bak bu konu da hem fikiriz. Keşke dogurmasaydin.
İnsana en büyük kötülüğü kendi yapar derler ya , eksik o söz.insana en büyük kötülüğü yakınları yapar.en çok da annesi incitebilir bir insani.
En büyük darbe en yakınlarımdan geldi hep.kimden bir el beklediysem beni yüz üstü bıraktı ve giderken bir şeyler eksildi benden.kalbimi sakladığım zırh tabutum oldu.ve geriye kırık bir kalpten ve çalışmayan bir zihinden başka bir şey kalmadı.
