sonsuza dek ve her zaman

Sonsuza kadar beraber , dünyaya karşı biz , beraber , birleştik , yapıyoruz , evleniyoruz , çocuğumuz var , şehir şehir gezip insanlara dünyayı daha güzel yapabileceklerini anlatıyoruz , bahçeli bir ev alıyoruz , ihtiyacı olanlara yardım ediyoruz , her sabah beraber uyanıyoruz bazı geceler uyumayıp evren hakkında konuşuyoruz , ona sahibim ve başka hiç bir şeye ihtiyacım yok , her zaman biz...

Tanıştığım ve tanıdığım pek çok insan kendimi aşırı beğenmemden bahseder sürekli.Kendimden çok bahsetmemden , kibirli yürüyüşümden , bakışlarımdan.Sürekli ben , ben , ben dememden yakınırlar , hatta bazen o kadar rahatsız olurlar ki beni ortamdan uzaklaştırmaya çalışırlar.Dedikodular ve fısıldamalar başlar.

Bunun nedenini anlamaya çalışıyorum sürekli , gerçekten ön planda olmaktan hoşlanıyorum.Hatta bunun için insanları kırmaktan çekinmiyorum , sözlerle bitiremediklerimi haraketlerle yapıyorum ve kimse karşımda duramıyor.Çünkü ben birisinin yanımda durmasını istiyorum.Ben dediğimde , hayır biz! demesini istiyorum.Ve ne yaparsam yapayım , kendime yaptıklarımı kimseye yapamıyorum.

Doğduğumuz andan itibaren etrafımızı anlamaya çalışırız , insan doğası hayatta kalmak istiyor.Ve çevreyi algılamak.Ben bir buhran içerisine doğmadım , bir katliam ya da savaş görmedim.Kan benim için televizyon kadar yakındı , kilometrelerce uzak.Arkadaşlığın ve dostluğun kazandığı çizgifilmlerle büyüdüm.Tek bir kahramanın olmadığı kurgular bunlar , iyilerse kötüleri yok etmiyordu.(en azından ben bunu böyle kabul ettim)Uzlaşıyorlardı ve her birinin sonunda dünya sonsuz mutluluğa kavuşuyordu.

Doğ , büyü , oku , çocuk yap , emekli ol ve öl.Çizgifilmler , pembe diziler , sanat...Bunların kabul etmediği bir döngüydü bu ve ben hayatımı bir sanat ürünü yapmaya çocuk yaşta karar vermiştim.Bu kadar basit olmamalıydı.Bu zincir bir yerinde kırılacaktı ve dünyaya mutluluğu getirecektim.Büyürken ortak amaçları taşımayan hatta benzer amaçları bile taşımayan insanlarca kırıldım.Defalarca.Ve bir zamanlar onlara yardım etmek isteyen kalp , sivri köşeli bir cam parçası olmuştu.

Bundan çok önce kendi grubumu aradım , biz olacaktık.Olmadı.Eğitim kurumunun her dalında ve her yaşımda bunu denedim.her kültürden arkadaşım oldu , küçük burjuvalar ,masum çocuklar , genç yetişkinler , asla büyümeyenler, tanrılar , aktivistler , evinden çıkmaya cesaret edemeyenler , evlenip çocuk yapmak isteyenler , eli tesbihli delikanlılar , sahte yazarlar , ağır romantikler...

Konur sokakta tavla oynarken hissetmedik mi o duyguyu? saçlarıma dokunup seni nasıl özledim dediğinde hissetmedik mi sonzuluğu? Her yer duman olduğunda ve gülüşün benim tek ışığım olduğunda sen de hissettin mi yoksa? seni seviyorum dediğimde , bende seni deyişin gerçek miydi yoksa nezaketen mi söylemiştin? Kalbimin sıcaklığını ben mi uyduruyordum? Arkadaşların beni çok sevdiğinde hiç mi mutlu olmadın , mutluluğumuzu paylaşmıyor muyduk biz senle?
 Görüşürüz deyip , bir daha mesaj atmadığında ne olmuştu peki?
ben biz olmadığımızı anlamıştım...İçi boş kocaman bir bendim. Sana sarıldığımda Dünyayı kucaklıyor gibi hissedişim neydi peki?

Ben hiç biri değildim.Aynı anda her yere ait olmayı ve asla kendini tanımlamamayı deneyimledim.Her tanıdığım insanla biraz daha yabancılaştım kurtarmak istediğim dünyaya.Her yaşam bir başka kayıptı benim için.Bir başka terk edişti.

İyiliği istemek çocuklukla itham edilmek ve küçük görülmekle sonuçlandı.Yalnızlığa itildim , acının olgunlaştıracağını işiterek.

Yaşadığım boşlukta tüm ölmüşlerin , yaşayanların ve doğacakların acılarını tattım.Doğmamış arkadaşlıkları yitirdim , bulunmamış aşklara doydum , evlenmemiş çiftlerin dağılışlarını işittim , bir birlerine ulaşamayan ruh eşlerinin gözyaşlarını içtim.

Doğan , doğmuş ve doğacak her insanla umut doldum.Bir kişi olmalıydı dedim.Olmadığını anladığımda sonsuz kere umutlarımın ölüşünü seyrettim.

Ve bana kalan insanlığın sonsuz acıları oldu.Sonsuza dek ve her zaman biz olamadık.



 

Kemal Kardeş kimdir?

 öncelikle söylemeliyim ki , gerçek adım ve soyadım değil.Hatta herhangi bir benzerlik bile yok.Bir gün rüyamda da görmedim sadece çok tutarlı geliyor.

Kemal bilgiye ermek , bilinçsel olarak aşmak , bilgi veren demek...

Kardeş kelimesinden nefret ederdim eskiden , Türk insanın çok kullandığı laflardan ''kardeş.'' Gözlerinin içine nefretle bakarken ve söylediği her kelime bir kandırmacadan ibaretken bile cümlenin sonuna kardeş kelimesini ekliyor insanlar.

Keşke her birimiz kardeş olabilsek , keşke her birimiz kemal kardeş olabilsek.